“Οι δανειστές ζητούν από όλους τα περισσότερα, ζητούν αίμα, με την έννοια πολλών θυσιών”
Το παραπάνω απόσπασμα δηλώσεων του Υπουργού Δικαιοσύνης κ.Ρουπακιώτη αν και θα μπορούσε, ιστορικά, να χαρακτηριστεί ως μνημείο πολιτικού ρεαλισμού αντιπροσωπεύει λεκτικά τη μία μόνο όψη της κοινωνικής πραγματικότητας. Η άλλη όψη που δεν απολαμβάνει επίσημης πολιτικής έκφρασης, αν και περνά σα σκιά μέσα από τα νομοθετήματα, αντιπροσωπεύει εκείνους που διψούν για “δημοσιοϋπαλληλικό” αίμα.
Εν αρχη ην ο Λογος
Όλα τα μέτρα που ψηφίστηκαν στα τρία μνημόνια εμβαπτίστηκαν στη σύγχρονη ιδεολογική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Από την έναρξη της δανειοδότησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έως σήμερα επιχειρείται ενδελεχώς και ακοπίαστα η ηθική νομιμοποίηση της καθολικής ισχύος των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πρακτικών και η ηθική απονομιμοποίηση του κοινωνικού κράτους και της προσφοράς των δημοσίων λειτουργών. Η ρητορεία των οικονομόλογων, που σαν απόλυτοι σταρ της εποχής προβάλλονται αδιακρίτως και προβάλλουν με ειδωλολατρική προσήλωση την υποτέλεια στη συμβατική αλήθεια των αριθμών, με την επανάληψη απέκτησε τη μορφή αξιώματος.
Αναμφισβήτητα οι κοινωνικές παροχές για να είναι βιώσιμες οφείλουν να βασίζονται σε αυτοτελείς οικονομικούς πόρους, η ρυθμιστική όμως αρχή των “πολιτισμένων” κοινωνιών, ο αυτοσεβασμός και μέσω αυτού ο αλληλοσεβασμός, επιβάλλει τη δίκαιη και έλλογη διαχείριση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων.
Στον αντίποδα, στις “χρεοκοπημένες” ηθικά κοινωνίες, η εμπορευματοποίηση της πολιτικής ιδεολογίας εσωτερικεύει μεταλλαγμένους τους αξιακούς κανόνες της κοινωνικής ζωής και οδηγεί αναπόφευκτα σε μία “καννιβαλιστική” ανθρωποφαγία. Η κάθε κοινωνική συνιστώσα διψά για το αίμα της άλλης, δημόσιοι υπάλληλοι διψούν για το αίμα φοροφυγάδων ελεύθερων επαγγελματιών, ελεύθεροι επαγγελματίες για το αίμα ιδιωτικών υπαλλήλων και ιδιωτικοί υπάλληλοι για το αίμα δημοσίων, έτσι αλληλοτροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος της ανθρωποφαγίας με τις ευλογίες πολιτικών και δημοσιογράφων που παρουσιάζουν τα αδιέξοδα κοινωνικά αντανακλαστικά ως μονόδρομο.
Εκείνο λοιπόν που είναι πραγματικά τρομακτικό είναι αυτή ακριβώς η μονοδιάστατη αντίληψη της πραγματικότητας που επιβάλλει την παραδοχή πολιτικών ελλείπουσας λογικής. Πολιτικοί ομολογούν ότι τα επιβαλλόμενα από τους δανειστές μέτρα που νομοθετούν ενέχουν απροσμέτρητο κοινωνικό κόστος και ελάχιστο ή και μηδενικό δημοσιονομικό όφελος(!), ασθενείς καλούνται να διακόψουν τις θεραπείες τους συμβάλλοντας στη δημόσια υγεία, ελεύθεροι επαγγελματίες να κλείσουν επιχειρήσεις και να παύσουν επιτηδεύματα προς όφελος του συστήματος φορολόγησης. δημόσιοι υπάλληλοι να βγουν σε διαθεσιμότητα προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος, χωρίς όλα αυτά να προσμετρώνται δημοσιονομικά.
Η επένδυση στον παραλογισμό προάγει την κοινωνική ανθρωποφαγία ενώ η αποταμίευση παραδοσιακών κοινωνικών αρετών όπως η αλληλεγγύη και η συνοχή ιεραρχεί προτεραιότητες στη δεσπόζουσα πολιτική πραγματικότητα.
New Deal
Βρισκόμαστε πράγματι σε οικονομικό πόλεμο και οι δανειστές μας αν δεν αποδειχθούμε πειθήνιοι μπορούν να μας “στραγγαλίσουν” οικονομικά, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να δείξουμε μηδενική ανοχή στη φτώχεια και απόλυτη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της ανεργίας.
Με ειλικρινή σεβασμό στην ανασφάλεια του ιδιωτικού τομέα και στο δράμα των ανέργων, η λύση στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα εδράζει σε μία βιώσιμη ανάπτυξη, σε μία “νέα συμφωνία” δημόσιων επενδύσεων που “θα ανακουφίσει φτωχούς και ανέργους, που θα επαναφέρει την οικονομία σε φυσιολογικούς ρυθμούς ανάπτυξης, που θα αναμορφώσει το οικονομικό σύστημα και θα αντιμετωπίσει τη βαθιά ύφεση”.
Εφόσον όλοι συμφωνούμε ότι το ασταθές οικονομικό περιβάλλον αποτρέπει την άντληση ιδιωτικών κεφαλαίων και πως η μόνη βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να προέλθει από δημόσιες επενδύσεις,
είναι πια καιρός να συνομολογήσουμε ότι τόσο το κράτος μάνατζερ όσο και το κράτος κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων έχουν αποτύχει παταγωδώς,
είναι πια καιρός να συνομολογήσουμε ότι ο “μικρός κοινωνικός καννίβαλος” που όλοι κρύβουμε στη σκέψη μας πρέπει να αυτοκτονήσει ιδεολογικά,
είναι πια καιρός να συνομολογήσουμε ότι η μόνη δημιουργική λύση είναι να επενδύσουμε στο ανθρώπινο δυναμικό και να πάψουμε να το απαξιώνουμε,
είναι πια καιρός να πάψουμε να επιχειρηματολογούμε για το παράλογο και να αρχίσουμε να πολιτικοποιούμε το ηθικό
και όταν πια θα έχουμε ξεκάθαρη ιδεολογική κατεύθυνση, τότε μόνο οι κραυγές απόγνωσης, να είστε σίγουροι, θα εισακούγονται ακόμα και από τους δανειστές.
Τερζής Σωτήριος
Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων Σ.Δ.Α.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου