Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος έγινε στην πόλη μας για τα σκουπίδια. Θεωρίες για πράγματα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, για συμφέροντα και συνομωσίες, για κινήσεις που πρέπει να γίνουν στο μέλλον για να πετύχουμε κάτι που είναι αυτονόητο σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Να διαχειριζόμαστε με, τουλάχιστον, αξιοπρεπή τρόπο τα απορρίμματα που παράγουμε. Μιλώντας δε για διαχείριση δεν εννοώ μόνο σε κεντρικό επίπεδο αλλά και σε ατομικό, τη διαχείριση που κάνει ο καθένας μας στα απορρίμματα που παράγει.
Οι τακτικοί αναγνώστες μας ίσως να θυμούνται πως πριν από ένα χρόνο περίπου ξεκινήσαμε μια προσπάθεια περιορισμού του όγκου των απορριμμάτων που βγαίνουν από το κτίριο της Δημοτικής Αστυνομίας. Παράλληλα με την ανακύκλωση χαρτιού, που ούτως ή άλλως γινόταν, τοποθετήσαμε μέσα στο κτίριο κάδους συλλογής αλουμινίου,πλαστικού, γυαλιού και μπαταριών τους οποίους μέλη του Σωματείου φρόντιζαν να αδειάζουν χωρίς να επιβαρύνονται οι συνάδελφοι της καθαριότητας. Αρχικά τα υλικά μεταφέρονταν στους μπλε κάδους όταν όμως έγινε αντιληπτό ότι το σύστημα ανακύκλωσης του Δήμου είχε καταρρεύσει τα μηχανήματα της ανταποδοτικής ανακύκλωσης ήταν η λύση που προτιμήθηκε.
Μέχρι σήμερα ανακυκλώσαμε 4500 συσκευασίες και 60 κιλά μπαταριών ενώ το μικρό συμβολικό κεφάλαιο που προέκυψε έγινε δωρεά στο "Χαμόγελο του παιδιού". Επειδή μπορεί για πολλούς τα νούμερα αυτά από μόνα τους να μη λένε τίποτα θα παραθέσω μερικά στοιχεία αφορμή για προβληματισμό. Με την ανακύκλωση 1000 κιλών αλουμινίου δεν γίνεται εξόρυξη 4,57 τόνων βωξίτη ενώ εξοικονομούνται 700 κιλά πετρελαίου, που θα χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή της ενέργειας που απαιτείται για τη δημιουργία του αλουμινίου. Με την ανακύκλωση γυαλιού δεν καταναλώνεται η άμμος των υδροβιότοπων. Ο χρόνος αποσύνθεσης ενός πλαστικού μπουκαλιού που καταλήγει στη χωματερή υπολογίζεται σε 450 χρόνια ενώ περίπου 100 χρόνια χρειάζονται για να αποσυντεθεί ένα τενεκεδάκι κονσέρβας. Η απόρριψη μπαταριών στις χωματερές εκτός από την απώλεια των βαρέων μετάλλων που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν διευκολύνει την απελευθέρωση διαβρωτικών οξέων βλαβερών για όλους τους οργανισμούς. Αυτά είναι ελάχιστα από αυτά που θα μπορούσα να αναφέρω.
Εμείς στο ΣΔΑΘ θα συνεχίσουμε την προσπάθεια, και ελπίζουμε να βρούμε μιμητές γιατί όπως λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι "ας το κάνουμε το βήμα, η θεωρία ας γίνει πράξη κι όλα θα'χουνε αλλάξει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου