Σημεία εκτιμήσεων και απόφασης του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
ΑΠΕΡΓΙΑ 22ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 - ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010
ΑΠΕΡΓΙΑ 22ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 - ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010
Α.- Υπάρχουν πολλά νέα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το παρόν και το μέλλον είναι ζοφερό. Οι εγγυήσεις, οι βεβαιότητες, ζωτικά και βασικά δικαιώματα ανατρέπονται. Η κρίση από χρηματοπιστωτική έχει ήδη μετατραπεί σε τριπλή και βαθειά κρίση : οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Η ύφεση, με την αρνητική ή δραματική πτώση του Α.Ε.Π., οδηγεί σε αντίστοιχους ρυθμούς πτώσης του βιοτικού επιπέδου, της ποιότητας του περιβάλλοντος και της ζωής μας. Η ανεργία ξεπερνά τα χειρότερα σενάρια, πάνω από 200 εκ. σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα στο 2009 όταν γίνονταν προβλέψεις για 50 εκ. Άρα πρόκειται για κοινωνική και κατ’ επέκταση πολιτική και μεγάλη κρίση.
Β.- Είναι απόλυτα σαφές ότι η αιτία και η ευθύνη βρίσκεται στο χρηματοπιστωτικό και εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο, στη θεοποίηση της αγοράς και των κερδών των επιχειρήσεων στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που επικρατεί παγκόσμια, στην Ε.Ε. τη χώρα. Στον κλεπτοκρατικό καπιταλισμό. Η «σωτηρία» και η «διάσωση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος άντλησε τεράστια δημόσια και κοινωνικά κεφάλαια (28 δις στην περίπτωση της χώρας μας) και δημιούργησε δημοσιονομικές ανισορροπίες με την έκρηξη των προβλημάτων στο δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα. Την ώρα της κρίσης το κεφάλαιο και το σύστημα ενώ κερδοσκοπεί και μεταφέρει το κόστος της κρίσης στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους νέους, μετατοπίζει και την ευθύνη για την ύφεση, την ανεργία, τα ελλείμματα με ανενδοίαστο τρόπο στα «ανεύθυνα» Κράτη. Παρουσιάζει ως υπεύθυνους παράγοντες τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δημόσια συστήματα υγείας, εκπαίδευσης, πρόνοιας, κοινωνικής ασφάλισης, τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Η αδιαφάνεια, η ακυβερνησία, η ανειλικρίνεια για τις παθογένειες των δημόσιων συστημάτων, ως αποτέλεσμα διαβρωτικών πελατειακών, διαμεσολαβητικών πρακτικών και ιδιωτικών συμφερόντων, αποσιωπούνται. Για όλα ενοχοποιούνται, συλλήβδην και ισοπεδωτικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Γ.- Από το 2008 η κρίση ως απειλή μετατράπηκε το 2009 σε μείζον πρόβλημα πολλαπλών αδιεξόδων και το 2010 σε μείζονα εμπλοκή και σχετικό αδιέξοδο για τη χώρα μας. Οι κυβερνητικές ευθύνες, η πολιτική της Ε.Ε. το παιχνίδι διεθνών οργανισμών και διαφόρων οίκων, είναι συγκεκριμένα, ορατά και αδιαμφισβήτητα. Είναι θέμα πολιτικών επιλογών, αποφάσεων και κατευθύνσεων και όχι απλά χειρισμών. Ο παρονομαστής στην ύφεση, το χρέος και τα ελλείμματα αντί να είναι η ανάπτυξη, η ριζική και κοινωνικά δίκαιη μεταβολή του οικονομικού συστήματος, είναι η «εσωτερική δημοσιονομική υποτίμηση». Δηλαδή η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων και πολιτικών απασχόλησης προκειμένου να αντισταθμιστεί η απουσία της νομισματικής πολιτικής (ευρώ) ως εργαλείο στην κρίση και η «αδυναμία» (η μη συμφέρουσα επιλογή για το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο), διάθεσης πόρων, χρηματοδότησης επενδύσεων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Δ.- Σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, «νέοι ειδικοί αναλυτές και προπαγανδιστές, έχουν εισάγει τεχνική ορολογία προσέγγισης της κρίσης και κατασκευής διλλημάτων, νέας θεολογίας μονόδρομων» για τα δημόσια οικονομικά και πάντα σε βάρος των δικαιωμάτων στην εργασία, την κοινωνική ασφάλεια και συνοχή.
Λέξεις και σλόγκαν όπως: μπαράζ και σοκ μέτρων, αναγκαίες έστω και σκληρές πολιτικές, πειθαρχία και συνέπεια στην εφαρμογή «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων κ.α., είναι στο καθημερινό δελτίο για την υποστήριξη ενός βίαιου, και όχι απλά άδικου, συστήματος. Επιχειρείται η δημιουργία δόγματος για τη διάσπαση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ευρύτερης και συντονισμένης εργασιακής και κοινωνικής δράσης.
Ε.- Η ένταση μείωσης των μισθών και των συντάξεων, των ασφαλών και πλήρους απασχόλησης θέσεων εργασίας, της αύξησης της έμμεσης φορολογίας, των ιδιωτικοποιήσεων, αναδιαρθρώσεων και μεταρρυθμίσεων, συνεχίζεται αμείωτη, με στόχο την ολική αποδόμηση ιστορικών και σύγχρονων κατακτήσεων. έχουν το χαρακτηριστικό να μην αναγνωρίζονται στην προετοιμασία, το σχεδιασμό, την εισαγωγή ή νομοθέτηση. Αυτή η πολιτική και τα προγράμματα δομικής προσαρμογής (όπου επιδίδεται ειδικότερα το Δ.Ν.Τ.) έχουν το χαρακτηριστικό να μην αναγνωρίζονται στην προετοιμασία, το σχεδιασμό, την εισαγωγή ή νομοθέτηση. Συστηματοποιούνται, βαθαίνουν, επαληθεύονται στην υλοποίηση, την εφαρμογή τους. Εγκαθίστανται στην πραγματικότητα με νέο τρόπο και γίνονται αντιληπτά από τις επιπτώσεις τους, εκ των υστέρων, στο αποτέλεσμα.
Η σχεδιασμένη και βαθμιαία αυτή διάσπαση, περιεχομένων και χρόνου, αποσκοπεί στη διάσπαση και μείωση της κοινωνικής δυναμικής, τη μοιρολατρική «αποδοχή» και ντεφάκτο εγκατάστασή τους στην πραγματικότητα.
Στ.- Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αυξήσει την ένταση, τη δυναμική διαρκών κινητοποιήσεων με εναλλασσόμενες μορφές, να επεξεργαστεί, να διαμορφώσει, να υλοποιήσει με ενότητα, πρακτική, στρατηγική κοινωνικού μετώπου απέναντι στην πολιτική αυτή, για την προστασία και την επιστροφή δικαιωμάτων. Απαιτείται κοινωνικός φραγμός και δράση για την ανατροπή ενός συστήματος, πολιτικών που αυξάνουν τη φτώχεια, τις ανισότητες, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση. Είμαστε σε μια από τις χειρότερες μορφές κρίσης εδώ και έναν αιώνα. Χωρίς μεταπολεμικό προηγούμενο. Η συνθήκη διαρκούς αγωνιστικής δράσης και απεργιών είναι δίχτυ ασφαλείας για τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα. Χρειάζεται ευθύνη, κινητοποίηση, υπεύθυνη ατομική και συλλογική στάση, ενεργοποίηση, συμμετοχή. Αυτό που θα χαρακτηρίζει τις εξελίξεις κάθε φορά είναι τα μέτρα πριν και μετά, τα μέτρα που διαρκώς έρχονται και επί της ουσίας συνεχίζονται, στο εισόδημα, την εργασία, το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, τα δημόσια αγαθά και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα την πολιτική που αποσκοπεί ή αντικειμενικά οδηγεί στην πιο ακραία εκδοχή, την προπαγάνδα που με θράσος, προκλητικά προετοιμάζει, δηλώνει τη μαύρη λίστα για το ολοκαύτωμα των δικαιωμάτων (όσων έχουν απομείνει) των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων, των νέων:
Το Γενικό Συμβούλιο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. άμεσα αποφάσισε:
1. Την πραγματοποίηση 22 Απριλίου 2010: Νέας 24ωρης απεργίας με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στις 11.00 π.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
2. Την οργάνωση 27 Απριλίου 2010: Συλλαλητηρίων
3. Την αγωνιστική, ενωτική, απεργιακή, ταξική 1η Μάη. Οργανώνουμε την καθολική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις των Εργατικών Κέντρων και των Νομαρχιακών Τμημάτων
4. Τη διαρκή προώθηση του συντονισμού με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
5. Την ανοιχτή εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική Επιτροπή για τη μορφοποίηση νέων αγωνιστικών δράσεων και νέων απεργιακών κινητοποιήσεων μετά την Πρωτομαγιά.
Τα διακυβεύματα, οι προκλήσεις, τα μέτρα είναι σε θερμοκήπιο νέας κλιμάκωσης το επόμενο διάστημα. Η στάση μας πρέπει να είναι ανάλογη. Είναι κρίσιμη και καταλυτική για το τι τελικά συμβαίνει, επεκτείνεται και πρόκειται να συμβεί στα δικαιώματα, τη ζωή, το μέλλον όλων.
Είναι αναγκαίο:
Α. Κάθε Ομοσπονδία και Νομαρχιακό Τμήμα να αναπτύξει πρωτοβουλία, οργανωτικές και πολιτικοσυνδικαλιστικές παρεμβάσεις (Συνελεύσεις, Συσκέψεις, Συνεντεύξεις, μορφές δράσης σε κάθε εργασιακό, κοινωνικό χώρο, Νομό κ.α.) για την ενημέρωση, συσπείρωση, κινητοποίηση, για το συντονισμό με κάθε κοινωνική δύναμη και φορέα (εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, μικρομεσαίοι, αγρότες κα.).
Β. Να αυξήσει την προετοιμασία, να δυναμώσει τη συμμετοχή και τη μαζικότητα των νέων αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων (22 και 27/4/2010, 1η Μάη) να προσθέσει, να διευρύνει με μορφές στα μεσοδιαστήματα.
Γ. Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Ομοσπονδίες, Νομαρχιακά Τμήματα, Πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι να συνεχίσουμε πιο δυναμικά, πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά. Η πρόκληση είναι κοινή, η υπόθεση συλλογική, η προοπτική είναι κοινή ευθύνη.
Χρειάζεται:
1. Από το υλικό έως τις οργανωτικές και πολιτικοσυνδικαλιστικές προϋποθέσεις υποστήριξης των αγωνιστικών και απεργιακών δράσεων, πρωτοβουλία. Κάθε Ομοσπονδία, Νομαρχιακό Τμήμα, Σύλλογος άμεσο πρόγραμμα.
2. Από τώρα έως τις 22, 27/4/, 1η Μάη και μετά, επικοινωνία, επαφή, ενημέρωση σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο και γεωγραφική περιοχή.
Υ.Γ. : Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. έως το τέλος της εβδομάδας θα έχει αποστείλει υλικό αλλά άμεσα κάθε Ομοσπονδία ή Νομαρχιακό Τμήμα με βάση και το σημερινό ενημερωτικό, τα ψηφίσματα, το υλικό που υπάρχει και στην ιστοσελίδα, μπορεί να προχωρήσει σε αναπαραγωγή, δημόσιες ανακοινώσεις – παρεμβάσεις, συνεντεύξεις τύπου και κυρίως γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις στους χώρους εργασίας.
Β.- Είναι απόλυτα σαφές ότι η αιτία και η ευθύνη βρίσκεται στο χρηματοπιστωτικό και εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο, στη θεοποίηση της αγοράς και των κερδών των επιχειρήσεων στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που επικρατεί παγκόσμια, στην Ε.Ε. τη χώρα. Στον κλεπτοκρατικό καπιταλισμό. Η «σωτηρία» και η «διάσωση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος άντλησε τεράστια δημόσια και κοινωνικά κεφάλαια (28 δις στην περίπτωση της χώρας μας) και δημιούργησε δημοσιονομικές ανισορροπίες με την έκρηξη των προβλημάτων στο δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα. Την ώρα της κρίσης το κεφάλαιο και το σύστημα ενώ κερδοσκοπεί και μεταφέρει το κόστος της κρίσης στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους νέους, μετατοπίζει και την ευθύνη για την ύφεση, την ανεργία, τα ελλείμματα με ανενδοίαστο τρόπο στα «ανεύθυνα» Κράτη. Παρουσιάζει ως υπεύθυνους παράγοντες τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δημόσια συστήματα υγείας, εκπαίδευσης, πρόνοιας, κοινωνικής ασφάλισης, τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Η αδιαφάνεια, η ακυβερνησία, η ανειλικρίνεια για τις παθογένειες των δημόσιων συστημάτων, ως αποτέλεσμα διαβρωτικών πελατειακών, διαμεσολαβητικών πρακτικών και ιδιωτικών συμφερόντων, αποσιωπούνται. Για όλα ενοχοποιούνται, συλλήβδην και ισοπεδωτικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Γ.- Από το 2008 η κρίση ως απειλή μετατράπηκε το 2009 σε μείζον πρόβλημα πολλαπλών αδιεξόδων και το 2010 σε μείζονα εμπλοκή και σχετικό αδιέξοδο για τη χώρα μας. Οι κυβερνητικές ευθύνες, η πολιτική της Ε.Ε. το παιχνίδι διεθνών οργανισμών και διαφόρων οίκων, είναι συγκεκριμένα, ορατά και αδιαμφισβήτητα. Είναι θέμα πολιτικών επιλογών, αποφάσεων και κατευθύνσεων και όχι απλά χειρισμών. Ο παρονομαστής στην ύφεση, το χρέος και τα ελλείμματα αντί να είναι η ανάπτυξη, η ριζική και κοινωνικά δίκαιη μεταβολή του οικονομικού συστήματος, είναι η «εσωτερική δημοσιονομική υποτίμηση». Δηλαδή η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων και πολιτικών απασχόλησης προκειμένου να αντισταθμιστεί η απουσία της νομισματικής πολιτικής (ευρώ) ως εργαλείο στην κρίση και η «αδυναμία» (η μη συμφέρουσα επιλογή για το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο), διάθεσης πόρων, χρηματοδότησης επενδύσεων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Δ.- Σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, «νέοι ειδικοί αναλυτές και προπαγανδιστές, έχουν εισάγει τεχνική ορολογία προσέγγισης της κρίσης και κατασκευής διλλημάτων, νέας θεολογίας μονόδρομων» για τα δημόσια οικονομικά και πάντα σε βάρος των δικαιωμάτων στην εργασία, την κοινωνική ασφάλεια και συνοχή.
Λέξεις και σλόγκαν όπως: μπαράζ και σοκ μέτρων, αναγκαίες έστω και σκληρές πολιτικές, πειθαρχία και συνέπεια στην εφαρμογή «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων κ.α., είναι στο καθημερινό δελτίο για την υποστήριξη ενός βίαιου, και όχι απλά άδικου, συστήματος. Επιχειρείται η δημιουργία δόγματος για τη διάσπαση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ευρύτερης και συντονισμένης εργασιακής και κοινωνικής δράσης.
Ε.- Η ένταση μείωσης των μισθών και των συντάξεων, των ασφαλών και πλήρους απασχόλησης θέσεων εργασίας, της αύξησης της έμμεσης φορολογίας, των ιδιωτικοποιήσεων, αναδιαρθρώσεων και μεταρρυθμίσεων, συνεχίζεται αμείωτη, με στόχο την ολική αποδόμηση ιστορικών και σύγχρονων κατακτήσεων. έχουν το χαρακτηριστικό να μην αναγνωρίζονται στην προετοιμασία, το σχεδιασμό, την εισαγωγή ή νομοθέτηση. Αυτή η πολιτική και τα προγράμματα δομικής προσαρμογής (όπου επιδίδεται ειδικότερα το Δ.Ν.Τ.) έχουν το χαρακτηριστικό να μην αναγνωρίζονται στην προετοιμασία, το σχεδιασμό, την εισαγωγή ή νομοθέτηση. Συστηματοποιούνται, βαθαίνουν, επαληθεύονται στην υλοποίηση, την εφαρμογή τους. Εγκαθίστανται στην πραγματικότητα με νέο τρόπο και γίνονται αντιληπτά από τις επιπτώσεις τους, εκ των υστέρων, στο αποτέλεσμα.
Η σχεδιασμένη και βαθμιαία αυτή διάσπαση, περιεχομένων και χρόνου, αποσκοπεί στη διάσπαση και μείωση της κοινωνικής δυναμικής, τη μοιρολατρική «αποδοχή» και ντεφάκτο εγκατάστασή τους στην πραγματικότητα.
Στ.- Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αυξήσει την ένταση, τη δυναμική διαρκών κινητοποιήσεων με εναλλασσόμενες μορφές, να επεξεργαστεί, να διαμορφώσει, να υλοποιήσει με ενότητα, πρακτική, στρατηγική κοινωνικού μετώπου απέναντι στην πολιτική αυτή, για την προστασία και την επιστροφή δικαιωμάτων. Απαιτείται κοινωνικός φραγμός και δράση για την ανατροπή ενός συστήματος, πολιτικών που αυξάνουν τη φτώχεια, τις ανισότητες, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση. Είμαστε σε μια από τις χειρότερες μορφές κρίσης εδώ και έναν αιώνα. Χωρίς μεταπολεμικό προηγούμενο. Η συνθήκη διαρκούς αγωνιστικής δράσης και απεργιών είναι δίχτυ ασφαλείας για τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα. Χρειάζεται ευθύνη, κινητοποίηση, υπεύθυνη ατομική και συλλογική στάση, ενεργοποίηση, συμμετοχή. Αυτό που θα χαρακτηρίζει τις εξελίξεις κάθε φορά είναι τα μέτρα πριν και μετά, τα μέτρα που διαρκώς έρχονται και επί της ουσίας συνεχίζονται, στο εισόδημα, την εργασία, το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, τα δημόσια αγαθά και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα την πολιτική που αποσκοπεί ή αντικειμενικά οδηγεί στην πιο ακραία εκδοχή, την προπαγάνδα που με θράσος, προκλητικά προετοιμάζει, δηλώνει τη μαύρη λίστα για το ολοκαύτωμα των δικαιωμάτων (όσων έχουν απομείνει) των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων, των νέων:
- Συνέχεια της δέσμης μέτρων (περικοπή αποδοχών, δώρων, πάγωμα συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα), αύξηση έμμεσων φόρων αφού η ολική κατάργηση του 14ου και 13ου αλλά και του 12ου μισθού παραμένει στο τραπέζι ανάλογα με τις εξελίξεις.
- Απολύσεις από επισφαλείς θέσεις εργασίας στο δημόσιο (συμβασιούχοι) αντί της κάλυψης των μόνιμων και οργανικών θέσεων, φιλολογία αμφισβήτησης της μονιμότητας των ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, αύξηση της πίεσης για κατάργηση των περιορισμών για μαζικές απολύσεις, γενίκευση της ωρομίσθιας απασχόλησης, επέκταση της μερικής.
- Ανατροπή του σημερινού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος και μετατροπή του από κοινωνικό και διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό και ανταποδοτικό. Αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξιμων αποδοχών, πρόσθετη επιβάρυνση στις γυναίκες Δημοσίους Υπαλλήλους μέσα από την υλοποίηση της απόφασης του Δ.Ε.Κ. Άρνηση της επιχορήγησης στο Τ.Π.Δ.Υ., Ο.Π.Α.Δ. και παραπέρα υποβάθμιση της ασφάλισης και της υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων στο Δημόσιο.
- Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, προώθηση των ατομικών συμβάσεων και στο βάθος (και πάλι) κατάργηση της μονιμότητας.
- Αναδιαρθρώσεις με ιδιωτικοποιήσεις – αποκρατικοποιήσεις, καταργήσεις – συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών με στόχο κύρια τη μείωση του κόστους εργασίας, την καταστροφή και μείωση θέσεων εργασίας.
Το Γενικό Συμβούλιο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. άμεσα αποφάσισε:
1. Την πραγματοποίηση 22 Απριλίου 2010: Νέας 24ωρης απεργίας με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στις 11.00 π.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
2. Την οργάνωση 27 Απριλίου 2010: Συλλαλητηρίων
3. Την αγωνιστική, ενωτική, απεργιακή, ταξική 1η Μάη. Οργανώνουμε την καθολική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις των Εργατικών Κέντρων και των Νομαρχιακών Τμημάτων
4. Τη διαρκή προώθηση του συντονισμού με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
5. Την ανοιχτή εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική Επιτροπή για τη μορφοποίηση νέων αγωνιστικών δράσεων και νέων απεργιακών κινητοποιήσεων μετά την Πρωτομαγιά.
Τα διακυβεύματα, οι προκλήσεις, τα μέτρα είναι σε θερμοκήπιο νέας κλιμάκωσης το επόμενο διάστημα. Η στάση μας πρέπει να είναι ανάλογη. Είναι κρίσιμη και καταλυτική για το τι τελικά συμβαίνει, επεκτείνεται και πρόκειται να συμβεί στα δικαιώματα, τη ζωή, το μέλλον όλων.
Είναι αναγκαίο:
Α. Κάθε Ομοσπονδία και Νομαρχιακό Τμήμα να αναπτύξει πρωτοβουλία, οργανωτικές και πολιτικοσυνδικαλιστικές παρεμβάσεις (Συνελεύσεις, Συσκέψεις, Συνεντεύξεις, μορφές δράσης σε κάθε εργασιακό, κοινωνικό χώρο, Νομό κ.α.) για την ενημέρωση, συσπείρωση, κινητοποίηση, για το συντονισμό με κάθε κοινωνική δύναμη και φορέα (εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, μικρομεσαίοι, αγρότες κα.).
Β. Να αυξήσει την προετοιμασία, να δυναμώσει τη συμμετοχή και τη μαζικότητα των νέων αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων (22 και 27/4/2010, 1η Μάη) να προσθέσει, να διευρύνει με μορφές στα μεσοδιαστήματα.
Γ. Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Ομοσπονδίες, Νομαρχιακά Τμήματα, Πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι να συνεχίσουμε πιο δυναμικά, πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά. Η πρόκληση είναι κοινή, η υπόθεση συλλογική, η προοπτική είναι κοινή ευθύνη.
Χρειάζεται:
1. Από το υλικό έως τις οργανωτικές και πολιτικοσυνδικαλιστικές προϋποθέσεις υποστήριξης των αγωνιστικών και απεργιακών δράσεων, πρωτοβουλία. Κάθε Ομοσπονδία, Νομαρχιακό Τμήμα, Σύλλογος άμεσο πρόγραμμα.
2. Από τώρα έως τις 22, 27/4/, 1η Μάη και μετά, επικοινωνία, επαφή, ενημέρωση σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο και γεωγραφική περιοχή.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΗ ΣΥΝΕΧΗ ΔΡΑΣΗ.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΗ ΣΥΝΕΧΗ ΔΡΑΣΗ.
Υ.Γ. : Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. έως το τέλος της εβδομάδας θα έχει αποστείλει υλικό αλλά άμεσα κάθε Ομοσπονδία ή Νομαρχιακό Τμήμα με βάση και το σημερινό ενημερωτικό, τα ψηφίσματα, το υλικό που υπάρχει και στην ιστοσελίδα, μπορεί να προχωρήσει σε αναπαραγωγή, δημόσιες ανακοινώσεις – παρεμβάσεις, συνεντεύξεις τύπου και κυρίως γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις στους χώρους εργασίας.
Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου