Φτάνει πια κύριε Δαράκη...

       Αναστάτωση προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα στους κόλπους της Υπηρεσίας η «διαρροή» αναφοράς εις βάρος 20 και πλέον συναδέλφων με την κατηγορία της αδικαιολόγητης απουσίας από τη δουλειά σε μέρες αργίας. Κατηγορία που για τους περισσότερους αναφερόμενους ήταν άδικη και αβάσιμη.
     Το συγκεκριμένο περιστατικό έφερε αντιμέτωπους (στην κυριολεξία) συναδέλφους και δηλητηρίασε, για άλλη μια φορά, το κλίμα ενότητας και συναδελφικής αλληλεγγύης που όλοι επιθυμούμε.
      Παλιά είχα την εντύπωση ότι ο Κος Δαράκης στην ταινία «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» ήταν αδύνατο να υπάρχει ως πραγματικό πρόσωπο αλλά για μια φορά ακόμη απεδείχθη ότι η ζωή ξεπερνάει την φαντασία των εκάστοτε συγγραφέων.
        Τέτοιες ενέργειες πιστεύω ότι φέρνουν αρνητικά αποτελέσματα, προσβάλουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα και καταρρακώνουν το ήδη χαμηλό ηθικό των συναδέλφων.
        Η αδυναμία(;) ελέγχου των λίγων δεν μπορεί να θέτει σε αμφισβήτηση τη συνέπεια και τη διάθεση για δουλειά της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Πόσο μάλιστα όταν οι ελέγχοντες έχουν βεβαρημένο παρελθόν ασυνέπειας.
           Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και κατά συνέπεια της αποδοτικότητας δεν επιτυγχάνεται με παλιομοδίτικες τακτικές άλλων καιρών αλλά μέσα από οργάνωση, ισονομία ,δίκαιη μεταχείριση και διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Εκτός και αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ορισμένοι γνωρίζουν.
          Εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας σε όσους αδίκως κατηγορήθηκαν και ευελπιστούμε οι συνάδελφοι που θα αναλάβουν σύντομα τις νέες διοικητικές θέσεις που όρισε ο Νόμος να βοηθήσουν με τη στάση τους στην επίτευξη των κοινών στόχων.