Περί Δικαίου

Όταν πριν από μερικές ημέρες το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης προανήγγειλε , μετά βαΐων και κλάδων, την έναρξη της διαδικασίας «κινητικότητας» των Δημοτικών Αστυνομικών, είχα εκφράσει και δημοσίως , όπως και πολλοί άλλοι, τις επιφυλάξεις μου  όσον αφορά τρία κρίσιμα σημεία. Τον αριθμό των προσφερόμενων θέσεων, τη γεωγραφική κατανομή τους και τον αποκλεισμό από τις επιλογές κάποιων κατηγοριών ( ηλικιακών) συναδέλφων. Δυστυχώς η δημοσιοποίηση της εγκύκλιου που καθόριζε τις λεπτομέρειες της «κινητικότητας» δικαίωσε τους φόβους μας και προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση σε αυτούς που ήλπιζαν (;)  σε μια διαφανή, αξιοκρατική και δίκαιη διαδικασία.

Παρά τις διορθωτικές αλλαγές ,που απέδειξαν απλά την προχειρότητα του σχεδιασμού, η ουσία παρέμεινε η ίδια. Ένας αριθμός Δημοτικών Αστυνομικών θα μείνει εκτός θέσεων και θα απολυθεί, ένας άλλος θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση λόγω αδυναμίας μετάβασης στον τόπο που θα διορισθεί  και κάποιοι θα υποχρεωθούν να απασχοληθούν σε μια εργασία μακριά από την οικογένεια τους με την ελπίδα κάποια στιγμή να ξανασμίξουν μέσω μιας μετάθεσης. Το σατανικό αυτού του σχεδίου είναι ότι ακόμα και αν οι θέσεις ήταν ίσες με τον αριθμό των διαθέσιμων πάλι θα προέκυπταν απολύσεις καθώς θα έμεναν θέσεις αδιάθετες.

Το διάστημα που μεσολάβησε μέχρι σήμερα είδαν το φως της δημοσιότητας πολλές απόψεις-προτάσεις για βελτιώσεις της διαδικασίας προς το δικαιότερο είτε από Συλλόγους είτε ατομικές. Όλες είχαν σαν στόχο τη λήψη μέτρων για ισότιμη μεταχείριση και αξιοκρατία , μια προσέγγιση καλοπροαίρετη και ίσως επιβεβλημένη, όσον αφορά τους Συλλόγους, που όμως  κατ’εμέ είναι λανθασμένη. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη και  αξιοκρατία σε κάτι που από τη φύση του είναι άδικο. Η μόνη αντιμετώπιση της αδικίας είναι η κατάργηση της. Όσες αλλαγές και αν γίνουν από τη στιγμή που οι προσφερόμενες θέσεις είναι λιγότερες από τους διαθέσιμους, η γεωγραφική κατανομή απλά περίεργη και οι συνάδελφοι 50+ έχουν επιλογές μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, το αποτέλεσμα θα είναι ένα και το αυτό, άδικη και άνιση μεταχείριση. Η όλη φιλολογία που αναπτύχθηκε σχετικά με μοριοδοτήσεις δεν αλλάζει την κατάσταση αλλά τη σειρά των αδικημένων.

Από την άλλη είναι πλέον φανερό και στους πλέον δύσπιστους ότι στόχος της κυβέρνησης είναι ο εμπλουτισμός του αριθμού των απολυμένων από το Δημόσιο και με Δημοτικούς Αστυνομικούς μέσα από το ιδιότυπο πρόγραμμα «κινητικότητας»-διαθεσιμότητας- απολύσεων  στο οποίο εντάχθηκαν.

Η μόνη ρεαλιστική προσέγγιση είναι αυτή της ανατροπής  των αποφάσεων αφενός για την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας και αφετέρου  των όρων της εγκυκλίου της «κινητικότητας» . Και επειδή δεν τρέφω αυταπάτες για τον τρόπο που μπορεί να προκύψει αυτή η ανατροπή και ούτε λαϊκίζω  η μόνη ελπίδα είναι το τελευταίο προπύργιο της Δημοκρατίας, η δικαιοσύνη. Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων που δικαιώνουν, έστω και προσωρινά,  είτε σχολικούς φύλακες είτε συμβασιούχους  και εντέχνως μένουν στη σκιά της δημοσιότητας. Εκείνο όμως που εμένα μου δίνει ελπίδα δεν είναι τόσο οι αποφάσεις όσο το σκεπτικό αυτών , που αποδεικνύει ότι υπάρχουν δικαστές που μπορούν να πουν ΟΧΙ σε αυτή την ισοπεδωτική πρακτική. Παραθέτω απόσπασμα από το σκεπτικό μιας τέτοιας απόφασης όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των συντακτών. «ο θεσμός της διαθεσιμότητας εισάγει -όπως και η εργασιακή εφεδρεία που προηγήθηκε- ένα νέο sui generis είδος απόλυσης υπό προθεσμία που θίγει κατ” αρχήν στον πυρήνα τους τη συμβατική ελευθερία (άρθρο 5 του Συντάγματος) και την εργασία ως δικαίωμα στην περιουσία του εργαζόμενου κατά την έννοια του άρθρου 1 του πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ και προσβάλλει την ανθρώπινη αξία, το απαραβίαστο της οποίας διακηρύττει το άρθρο 2 του Συντάγματος» και προσθέτει «η κατάργηση θέσεων στο Δημόσιο μπορεί να γίνει μόνο εφόσον εξασφαλίζεται η ορθολογική, αποτελεσματική και διαρκής λειτουργία της Διοικήσεως και η παροχή των υπηρεσιών που επιβάλλεται να εξασφαλίζονται για τους πολίτες, στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου».

Θωμαΐδης Θεόδωρος

Γραμματέας Σ.Δ.Α.Θ