Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Πρωτομαγιάτικοι προβληματισμοί

Άρθρο του προέδρου του Σ.Δ.Α.Θ. κ. Θ. Θωμαΐδη

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά σε σημείο να χαρακτηρίζεται πλέον γραφικότητα κάθε αναφορά στον Δημόσιο τομέα και την αποδοτικότητα των υπαλλήλων του. Από την είσοδο στη ζωή μας του ΔΝΤ και των δυναστών-δανειστών μας ο δημόσιος υπάλληλος έχει στοχοποιηθεί και βάλλεται από όλες τις μεριές προκειμένου να εμπεδωθεί και στον τελευταίο Έλληνα ότι αποτελεί την κύρια πηγή του κακού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες «αποφάσεις» της κυβέρνησης για συμμάζεμα της οικονομίας δεν αφορούσαν τις περικοπές των σκανδαλωδών εξόδων, των υπερτιμολογημένων προμηθειών και την αναζήτηση των υπευθύνων αλλά τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων . Στη συνέχεια επιλέχθηκε και το τρυκ της απογραφής τα αποτελέσματα της οποίας επιμελώς πέρασαν στο περιθώριο αφού τα νούμερα δεν ήταν αυτά που θα βόλευαν το όλο σκηνικό της προπαγάνδας.

Όπως φαίνεται όμως τα χτυπήματα δεν έχουν τελειώσει. Το ενιαίο μισθολόγιο που όντως αποτελεί χρόνιο και πάγιο αίτημα της ΑΔΕΔΥ αλλά ετοιμάζεται ερήμην, θα είναι το νέο κεφάλαιο στην υπόθεση απαξίωσης του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Ραγκούσης, του οποίου εσχάτως οι εμφανίσεις στα ΜΜΕ είναι σχεδόν καθημερινές, μιλάει με υπονοούμενα και υπεκφυγές και δεν τοποθετείται ευθέως στα εύλογα ερωτήματα για το περιεχόμενο του νέου μισθολογίου. Οι διαβεβαιώσεις του ότι δεν προβλέπεται να μειωθεί το μισθολογικό κόστος αποτελούν χρησμό ό οποίος μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους κατά κύριο λόγο δυσάρεστους για τους υπαλλήλους.

Η διαστρέβλωση εξάλλου της πραγματικότητας αποτελεί επιστήμη για τους σύγχρονους πολιτικούς αλλά και τον συγκεκριμένο Υπουργό ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ θέλει να μας πείσει ότι το 8ωρο που θα εφαρμοστεί στο Δημόσιο από τον Σεπτέμβρη θα εξοικονομήσει 45000 θέσεις εργασίας. Το συγκεκριμένο σκεπτικό, με το οποίο διαφωνώ κάθετα, ομολογεί ουσιαστικά ότι αυτές οι θέσεις θα προκύψουν μέσα από απολύσεις συμβασιούχων και αύξηση της αναλογίας των προσλήψεων από 1:5 σε 1:10 ή και παραπάνω σε μια κοινωνία που η ανεργία τρέχει με 20% ενώ το μισθολογικό κόστος και ο όγκος απασχόλησης στο δημόσιο είναι από τα χαμηλότερα των χωρών του ΟΟΣΑ. Η πολιτική αυτή, η οποία από πολλούς χαρακτηρίζεται ως σχέδιο, εγώ θα το ονόμαζα καταστροφική στρατηγική, δεν έχει όμως σαν στόχο τους υπαλλήλους αλλά τα κομμάτια εκείνα του Δημόσιου τομέα που θα μπορούσαν να αποφέρουν κέρδος στους δανειστές μας. Τομείς όπως η ενέργεια, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, η υγεία αλλά και κομμάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης με κύρια την καθαριότητα και την αστυνόμευση.

Η τακτική είναι απλή και με την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ καταφέρνει σχεδόν πάντα το αρχικό στόχο της. Πλήρης απαξίωση του στοχοποιημένου τομέα με προβολή των αρνητικών στοιχείων, πιθανών σκανδάλων και παράνομων προμηθειών με εμπλοκή ενίοτε και μελών συνδικαλιστικών οργανώσεων, επηρεασμός της κοινής γνώμης που τελικά πείθεται, επειδή θέλει να πειστεί, ότι βρέθηκε η αιτία του προβλήματος και ελπίζει ότι η ανάληψη του συγκεκριμένου τομέα από ιδιώτες θα επιφέρει βελτίωση στις παρεχόμενες προς αυτόν υπηρεσίες χωρίς όμως κανείς να τον ενημερώνει για το κόστος το οποίο συνήθως αποσιωπάται εντέχνως.

Στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης η στρατηγική αυτή έχει σαν στόχο τον τομέα της καθαριότητας αρχής γεννωμένης από την ανακύκλωση και τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων ενώ δεν αποκλείεται πολύ σύντομα να επεκταθεί και σε τομείς που αφορούν τη Δημοτική Αστυνομία όπως η ελεγχόμενη στάθμευση που σε κάποιους δήμους έχει ήδη αρχίσει. Θεωρώ πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα ο κλάδος να δεχθεί απαξιωτική επίθεση από πολλές μεριές και οφείλουμε όλοι οι εργαζόμενοι να είμαστε συνειδητοποιημένοι αλλά και προετοιμασμένοι. Οι περικοπές σε βασικά λειτουργικά έξοδα, όπως η συντήρηση των οχημάτων , οι κτιριακές εγκαταστάσεις, η προμήθεια στολών , ακόμα και η έλλειψη σε αναλώσιμα όπως τόνερ και μελάνια, η περικοπή των αποδοχών με ταυτόχρονη αύξηση των απαιτήσεων και της πίεσης ίσως να μην έχει σαν άμεσο στόχο τον περιορισμό του λειτουργικού κόστους αλλά την υπολειτουργία της υπηρεσίας και τη σταδιακή απαξίωση της.

Απέναντι σε αυτή την πρακτική για την οποία οι άνθρωποι αποτελούν νούμερα και αριθμούς που προσθέτονται ή αφαιρούνται δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής αποτελεσματική αντίδραση. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ανύπαρκτο αφού δεν έχει στήριξη από την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που απέχουν συνειδητά από κάθε δραστηριότητα εξαιτίας των παραταξιακών και κομματικών αγκυλώσεων. Αλλά και όποτε ο εργαζόμενος κατέβηκε μαζικά να διαμαρτυρηθεί οι γνωστές πρακτικές του εκφοβισμού φρόντισαν να διαλύσουν κάθε ελπίδα ουσιαστικής αντίδρασης.




Στην ερώτηση «τι πρέπει να γίνει» δεν έχω απάντηση μόνο ελπίδα ότι η απεργία της επόμενης Πρωτομαγιάς δεν θα αποτελέσει πάλι μνημόσυνο νέων χαμένων κατακτήσεων.

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Καίριοι οι στοχασμοί του κ. Θωμαϊδη, εξαιρετικό άρθρο!